دل نوشته های دور

بــــوی بهــــــار دوبــاره پیچید درمشاممدلخوش بود وجودم غمگین است نهــانمسویی فغـان و گریه سویی طبـل شادیانـــــگار آدمیت رفتــــــه از ایـــن حــوالیگویـــی دروغ گویــی دیگر سقیــم نباشدشهــرت به راستگویی رمـز عــلیم نباشددر گفتار چه زیبـا زشت و قبیح به کـــرداراندیشه شـد فراموش نادیده شد پنــــدارای کاشک که بهاران در فصل جویــــبارانرقـــص گـــل و بنفشه بـــوی چمنـــزارانمــا را شود مــولد همچـو طفـــــل نــوزادآری از پلیدی پــــــاک و نقـــــی و فــرزاد نوشته شده در جمعه ۱۹ اسفند ۱۴۰۱ساعت 14:14 توسط جواد مهاجرپور| | دل نوشته های دور...